Μνήμη

Το τελευταίο μεσημέρι του 2008 έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ένας σπουδαίος συντοπίτης μας, ο Δήμος Γιωτόπουλος,με τέλη ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και αθόρυβα.
'Αδειασε η αυλή, οι ατέλειωτες ιστορίες έμειναν χωρίς αφηγητή. Το σκράμπλ σίγασε και οι λέξεις πάγωσαν.
Τι κι αν κόντευε να συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής. Ο γλαφυρός και πλούσιος λόγος του, γεμάτος σοφία και σύνεση, κάτω από το βάρος της εμπειρίας, μας καθήλωνε και πάντα είχε να μας δώσει.Να μας πει πως το προσωπικό μας καλό βρίσκεται στο κοινό καλό και πως ο αγώνας μας γιαυτό πρέπει να είναι δυνατός και αέναος. Να έχουμε όραμα για το καλυτέρεμα του κόσμου.
Λευκή η μέρα που ήρθαμε στο χωριό να τον αποχαιρετίσουμε.Το χιόνι και το χώμα γέμισαν τις χούφτες των φίλων του καθώς του προσφέραμε το τελευταίο μας δώρο.
Η γη του Χωριού μας τον αγκάλιασε για να τον μεταφέρει στις σελίδες της ιστορίας του.Μείναμε πίσω για να τον θυμόμαστε.
Καλό ταξίδι μπαρμπα Δήμο